कविता : हे रहस्यमयी ! -पवन पटेल

अगं रहस्यमयी,
तुला मी भेटलो
आणि
हादरूनच गेलो अगदी मी
डोक्यापासून मनापर्यंत.

असो,
तू कुठे होतीस आतापर्यंत
एका तपापूर्वी
मी जी स्वप्ने पहिली होती
त्यामध्ये तू ……

मानवतेच्या शोधात
मी भटकत राहिलो
देश-परदेशात.
पण तुझ्याशिवाय
मला संपत्तीच्या
अधांतरी असलेल्या रस्त्यांनी व्यापलेले
लेचे-पेचे बाजारच मिळाले ……
चेहऱ्यांवर चेहरे …….

तुला भेटणे म्हणजे
अंतर्मनाला पाहणे.

तुला ठाऊक आहे ?
त्या स्वप्नांची राख
अजूनही धगधगते आहे.

बस,
आता एकदाच
तुला पहायचे आहे,
त्या न विझलेल्या राखेमध्ये
मी पेटवली आहे आग.

अगं रहस्यमयी,
कुणास ठाऊक कसा पण
मला माझा हरवलेला रस्ता
पुन्हा गवसू लागला आहे…..

मूळ हिंदी कवितेचा अनुवाद :- डॉ.प्रेरणा उबाळे