असंतोष

वावरात राबताना
दिसायची माय
शाळेच्या खिडकीतून…
शाळा माझी गावाच्या वेशीवर
आणि वावर वेशी पल्याड….

ते दृष्य कायमचं बसलंय
काळजाच्या खिडकीत…

अधुन मधून त्याची
होत राहते उघड छाफ
अन् शाळेत जातांना
पाठीवरचं ते ओझं;दप्तराचं
दप्तराचच की ज्ञानाचं…?
तेव्हा ते कळलच नाही
पण,त्याच शाळेच्या वाटेवर
बाप कळायचा; कित्यकदा
उभ्या जगाचं अख्खं पोट पाठीवर घेऊन..

तेंव्हा मि विद्यार्थी होतं
अन् बाप पोशिंदा;आता

ती खिडकीही गेली…
ती वाटही गेली…
ती शाळा ही गेली…
ती माय ही गेली…

राहिला फक्त बाप;
तोच बाप
सा-या जगाचं पोट पाठीवर घेवून
निरंतर चालनारा…
चालतच जाणारा…

क्षितिजा पल्याड…..!


चंद्रशेखर राजपूत 
9834465581